วันพฤหัสบดีที่ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2554

ฝากบทกลอนสอนใจไว้เป็นข้อคิดในการปฏิบัติงาน

อยากให้บทกลอนนี้แก่พวกเรา ได้มีโอกาสอ่านและทบทวน คุณค่าของความเป็นครูของคน ที่จริงแล้วผมมักใช้บทนี้สอนนักเรียนมัธยมที่ดูแววว่าจะกู่ไม่กลับ
ตนเดือนตนของตนให้พ้นผิด
ตนเตือนจิตตนได้ใครจะเหมือน
ตนเตือนตนไม่ได้ใครจะเตือน
ตนแชเชือนใครจะเตือนให้ป่วยการ
 

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น